ΚΟΜΕΣΣΑΡΙΟΣ Αλέξανδρος (Αλέξης) του Λεωνίδα

ΚΟΜΕΣΣΑΡΙΟΣ Αλέξανδρος (Αλέξης) του Λεωνίδα

Εργάτης στον αγροτικό συνεταιρισμό (Τυροκομείο)

Βαλεντίνα Γαβριελάτου,

Διαβάζοντας βράδυ τα γραφόμενα σου, με πλησίασαν τα δικά μου παιδιά, ο 6χρονος Λεωνίδας και η 15μηνη Ζακλίν. Προτού με καληνυχτίσουν ο μεγάλος με ρώτησε τι διαβάζω και του αποκρίθηκα “για μια μαμά που έχει δυο παιδιά και κάνει ότι μπορεί για να τα βλέπει χαμογελαστά”. Αυθόρμητα είπε “η δικιά μου μαμά είναι μπαμπά;”. Απάντησα ότι όλες οι μαμάδες, και η δικιά σου, θέλουν τα παιδάκια να είναι χαμογελαστά. Κάπου εκεί μου χαμογέλασε και μου είπε καληνύχτα ενώ η μικρή με ακούμπησε στο πόδι με το χέρι της.

Μπορεί κάπου παρακάτω σαν άνθρωποι να διαφωνήσουμε, να θυμώσουμε, όλοι εμείς Βαλεντίνα ας κοιταχτούμε στιγμιαία αναμεταξύ μας μιας και τα συναισθήματα αλλάζουν, τα αισθήματα όμως όχι. Η κοινή πίστη για αγώνα ενάντια σε ύπουλες μεθόδους και άνομες πρακτικές για την επίλυση ζωτικών κοινωνικών προβλημάτων, με ειλικρίνεια και (κάλως εννοούμενο) πάθος, με τον πολίτη και συμπολίτη πρωταγωνιστή και αρωγό έτοιμο να μπει μπροστάρης σε δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες και όχι απλό ωτακουστή ξεπερασμένων πεποιθήσεων, έχοντας καταντήσει έρμαιο φοβισμένο στις ορέξεις ακόρεστων πολίτικων και πολιτικάντηδων.

Η αμεσοδημοκρατική επαφή που θέλει να περάσει το Κοινό Τηνίων με δημόσιες διαβουλεύσεις, με ακροατήρια που συνεχώς θα δυναμώνουν, εκεί από όπου ο συμπολίτης μας μπορεί να βγει περισσότερο δυνατός, υπολογίσιμος πρώτα απέναντι στον εαυτό του καταλαβαίνοντας ταυτόχρονα τον κομβικό του ρόλο και ενσυνείδητα να μας δώσει την υποστήριξη του, να μας ακολουθήσει, να ταχθεί με τις συνειδήσεις μας - ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΚΛΙΜΑΚΩΝΕΤΑΙ.

Έβαλα τον εαυτό μου διπλά στο Κοινό Τηνίων για να έχω συμμάχους. Γράφω δυο λογία παραπάνω για να βρω και άλλους. Αγωνιστές είμαστε όλοι. Έκτος από κάποιους που βρίσκονται πίσω από κάγκελα φυλακής είτε γιατί δεν στάθμισαν καλά ορισμένους παράγοντες είτε γιατί έπεσαν στις παγίδες της ζωής. Οι υπόλοιποι ας αγωνιστούμε. Επιτακτική είναι πια αυτή η ανάγκη για αγώνα. Η επόμενη κρίση ίσως πλησιάζει και είναι αυτή του περιβάλλοντος. Δεν θέλω Βαλεντίνα κάπου παρακάτω να τσακώνονται τα παιδιά μας για ένα ποτήρι νερό που θα σταματήσει τη δίψα τους, για μια κανάτα νερό για να ξεπλυθούν, για να μη δουν άλλη φορά τα αφοδεύματα στις παράλιες, για να μην ποτίζουν τον μπαξέ τους με λύματα. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Είναι ο καημός μου. Και αν ρε σεις δεν τα καταφέρω η δεν προλάβω να τα δω τουλάχιστον να ξέρω ότι κινητοποιήθηκα. Να ξέρω τι να απαντήσω στις αφοπλιστικές ερωτήσεις των παιδιών μας.

Κάποιοι και δε με ενδιαφέρει ποιοι και πόσοι μπορεί να με πουν καταρχήν ρομαντικό η ότι αιθεροβατώ. Και χίλια δυο άλλα κοσμητικά η όχι επίθετα. Το επίθετο μου είναι ΚΟΜΕΣΣΑΡΙΟΣ. Αποπέμπει σε ιταλορωσικους τίτλους άρχουσας τάξης. Δεν ψάχνω για τίτλους. Εργάτης είμαι σύζυγος και πατέρας... και πρέπει να έχω το κεφάλι μου ψηλά να αντέχει η καρδιά μου σε αγώνες. Ψάχνω όμως συμμάχους.

Είναι βράδυ πολύ ... ήδη αργά. Την ευχή μου για υγειά σε όλους και την καληνύχτα μου. Αύριο ίσως ξημερώνει μια καλύτερη μέρα... με πιο πολλούς συμμάχους.