ΑΠΕΡΓΗΣ Αντώνιος του Γεωργίου

ΑΠΕΡΓΗΣ Αντώνιος του Γεωργίου

Φυσικός Ρ/Η

  

Αρχίζοντας, πρέπει να παραδεχτώ ότι μέχρι πρόσφατα η άποψη μου για την συμμετοχή στα κοινά, έστω και σε τοπικό επίπεδο, ήταν ότι «Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες..». Παράλληλα όμως βλέπω ότι σαν άνθρωποι έχουμε χάσει το μπούσουλα πολύ άσχημα. Πως είναι δυνατόν να μπαίνουν στην ζυγαριά σήμερα και να κερδίζουν τα νούμερα, το χρήμα και όσα μπορούμε να αγοράσουμε με αυτό και να χάνει η αξία των ανθρώπινων ζωών και η φύση στην οποία ζούμε.

Αυτή η άπληστη και κραυγαλέα ανισότητα δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά πριν μάθουμε και 'μείς την «κρίση», ξεχνιόταν πιο εύκολα, καλυμμένη από ένα πέπλο ευδαιμονίας και από το κυνήγι κάλυψης πλασματικών αναγκών. Έχουμε κάνει τα απλά - πολύπλοκα και αυτός είναι και ένας τρόπος ξεφύγουμε από την ευθύνη που μας αναλογεί. Αν απλοποιήσουμε τα κοινά, σε τοπικό επίπεδο δεν θα έπρεπε όλοι μαζί να βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε την καθημερινότητα μας καλύτερη ρυθμίζοντας τα θέματα που επηρεάζουν όλους μας;

Αντί αυτού, διαλέγουμε κάποιον αντιπρόσωπο, να αποφασίζει για μας γιατί «ποιος ασχολείται με αυτά βρε αδερφέ..;». Όταν δε, υπάρχει κάποια αξίωση ή διαφωνία, μπαίνουμε σε κάποιο στρατόπεδο, ώστε να κερδίσουμε ευνοϊκότερη μεταχείριση με μοχλό πίεσης τα «ψήφια». Έχουμε γίνει εγωιστές αλλά ακόμη και αυτό λάθος το κάνουμε, αφού στην τελική δεν έχουμε κάποιο όφελος.

Τους τελευταίους μήνες άρχισα να κατεβαίνω πιο συχνά στο νησί, κυρίως ανακαλύπτοντας ξανά την χαρά του να βλέπεις το σπόρο να σκάει μέσα στην γη, και να μετατρέπεται σε τροφή. Έτσι όταν έγινε η πρώτη ανοιχτή πρό(σ)κληση για την δημιουργία ανεξάρτητης δημοτικής κίνησης, με βρήκε εκεί, κάπως μουδιασμένο απλά για να στηρίξω με την παρουσία μου, ένα φίλο που έβλεπα ότι πίστευε σε αυτό.

Συνάντησα ετερόκλητους ανθρώπους , αλλά όλοι μπορούσαμε να καταθέσουμε την γνώμη μας για το οτιδήποτε και σιγά – σιγά, αυτό που φάνταζε περίεργο και ξένο, με έκανε να νιώσω άνετα αλλά και να σκέφτομαι ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα.

Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι βρήκα αντίστοιχους προβληματισμούς σχετικά με την «ανάπτυξη» στο νησί μας και στο πόσο εύκολο είναι να χαθούν στον βωμό του κέρδους ή της ευκολίας δημιουργήματα αιώνων και συλλογικού κόπου. Είχα την τύχη να μεγαλώσω στον Κάμπο. Οι πρώτες μου μνήμες από την ζωή, είναι πολύ κοντά στην αυτάρκεια και την πρακτική σοφία της φύσης. Η πρόοδος βέβαια τις τελευταίες δεκαετίες, βοήθησε να γίνουν πολλά πράγματα καλύτερα και με λιγότερο μόχθο, αλλά από την άλλη, τόσο σύντομα αποξενωθήκαμε και αλλάξαμε την στάση μας προς την φύση και αυτό μας έφερε αντιμέτωπους με άλλα προβλήματα.

Ο χρόνος θα δείξει αν θα καταφέρουμε να σώσουμε κάτι από αυτά που χάνονται, στο νησί, την ζωή και την αξιοπρέπεια μας και αν το Κοινό Τηνίων θα είναι μια συλλογική προσέγγιση προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε όλα αποτελούνται και ξεκινούν από μικρές μονάδες. Στην τελική «Αντί να παραπονιέσαι για το σκοτάδι, άναψε ένα κερί ».

Η άλλη όμως λαϊκή σοφία αυτή με τις κότες και τα πίτουρα…; Όσο το σκέφτομαι πιστεύω ότι αυτό το κακό μπορεί να σε βρει, αλλά όταν τριγυρνάς σε μια μεγάλη ορνιθοτροφική μονάδα. Αν οι κότες είναι εντεταγμένες σε ένα ισορροπημένο περιβάλλον – μέσα σε ένα περιβόλι ας πούμε με διάφορα ζώα και φυτά, ε δεν κινδυνεύεις νομίζω να φάνε εσένα.